30 Ιουλιου
Τση Σαμαριάς το πέρασμα και τ’ Ομαλού τα μέρη
όποιος δε τα πορπάτηξε τη Κρήτη δε την ξέρει.
Σήμερα πρόκειται να πραγματοποιηθεί η κύρια περιπέτεια των διακοπών μας – η πεζοπορία στο φαράγγι της Σαμαριάς. Πέντε φορές ερχόμασταν στην Κρήτη και κάθε φορά αναβάλλαμε αυτό το πέρασμα για την “άλλη φορά”.
Έχουμε το εξής σχέδιο: με το αμάξι φτάνουμε στο Ξυλόσκαλο, κατεβαίνουμε στο Φαράγγι, μετά με το πλοίο φτάνουμε στη Σούγια, και από εκέι με το λεωφορείο – πάλι στο Ξυλόσκαλο.
Ξυπνήσαμε στις 4:00, από το σπίτι βγήκαμε στις 5:15. Πηγαίναμε αργά, για να φτάσουμε στην είσοδο με την αυγή. Φτάσαμε στις 6:15, κει στο ταμείο μάθαμε ότι παρά τις πληροφορίες στην ιστοσελίδα για την έναρξη στις 6:00, η είσοδος θα ανοίξει μόνο στις 7! Αναγκαστήκαμε να περιμείνουμε στο αυτοκίνητο. Μπορούσαμε να κοιμηθούμε σχεδόν άλλη μία ώρα…
Ο ωραίος Γκίγκιλος φωτίζεται με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου:
Και τώρα βλέπουμε εντελώς άλλα χρώματα:
Ενώ τα υπόλοιπα λεπτά περνάνε γρήγορα, αγοράζουμε τα εισιτήρια και ξεκινάμε. Στο ταμείο παίρνουμε το φυλλάδιο με τους κανόνες και με το σχέδιο του φαραγγιού.
Εδώ το σημείο 1 είναι η βόρεια (επάνω) είσοδος. Υψόμετρο 1227 μ. Πρόκειται να περάσουμε 13 χμ μέχρι την έξοδο στο νότιο τμήμα του φαραγγιού.
Τα σκαλοπάτια έχουν κοπεί στον βράχο, και εξαιτίας των χιλιάδων σολών καθημερινά, κάποια από αυτά έγιναν τόσο γυαλισμένοι, που είναι αρκετά εύκολα να γλιστρήσει κανείς. Λοιπόν, κατεβαίνουμε αργά, ελέγχοντας τη σύνδεση της σόλας με τις πέτρες κάθε βήμα. Ενώ, να κοιτάζουμε στα πόδια δεν θέλουμε καθόλου, επειδή ολόγυρά μας απλώνονται τόσο ωραία τοπία!
Να το πρώτο χιλιομετρικό σημείο, αλλά φαίνεται, πως περάσαμε διπλάσια (28 λ.)
Είχαμε μπει πρώτοι και κανένας δεν μας προσπέρασε ακόμα. Πηγαίνουμε στην ησυχία, που διαταράσσουν μόνο σφήκες που ήρθαν να πιουν νερό στην πηγή Νερούτσικο (υψ. 1005 μ)
Τα μπουκάλια μας είναι γεμάτα νερό, και θεωρούμε ότι θα είναι λογικά να διάβουμε αυτό τον χώρο γρήγορα.
2ο χμ
4ο χμ
5ο χμ
6ο χμ
Οικισμός Σαμαριά
Замечательно провела с вами время, друзья! Удивительно красивый поход, чудесные фото гор…
А кри-кри-то почему-то маленькие… и такие славные… Я их видела в Вотаникал парко, мне они показались большими… а тут прямо как котики)
Ну и вы просто молодцы, мне показалось, что не так-то просто было пройти эти километры… но оно того стоило…